De twee uitgiftebuffetten in het Zaantheater waren aan vervanging toe. De uitstraling was niet meer van nu. De nieuwe buffetten moesten ‘familie’ worden van de entreebalie en er waren wat wat praktische zaken die meegenomen moesten worden om het allemaal werkbaarder te maken.
De foyer kreeg een upgrade waarbij i.v.m. budget goede keuzes gemaakt moesten worden: wat bleef en moest blenden met nieuw. De vraag was een flexibeler te gebruiken ruimte en meer zitcapaciteit, zonder verlies aan verkeersruimte. Gebogen bankjes die op verschillende manieren tegen of bij elkaar geplaatst kunnen worden vormen een levendig geheel, maar met rust door eenheid. De loungeplek onder de trap werd geordender en biedt meer zitplekken.
De artiestenfoyer werd groter, kreeg een ruime keuken en voldoende zitgelegenheid voor ook grotere groepen.
Daar en in de andere ruimtes streefden we naar een ‘neutrale’ uitstraling, omdat het Zaantheater wil dat iedereen, ongeacht achtergrond of smaak, zich er thuis moet kunnen voelen.
De entreeruimte van dit wijkcentrum van Dock in Haarlem had een opfrisbeurt nodig. Daarnaast vinden er zeer diverse activiteiten en ontmoetingen plaats en de ruimte moest daarom qua gebruiksmogelijkheden nog wat flexibeler worden. Zoals kleine tafels om koffie aan te drinken, maar die ook te schakelen zijn om met groepen te kunnen eten. Een grote eet- / leestafel met stroomvoorziening voor laptops en telefoons mocht niet ontbreken en een voorlees- en speelhoekje stonden op de wensenlijst. En, ook heel belangrijk: “konden de toiletten ook eindelijk eens wat betere vindbaar worden?”.
Een wijkcentrum heeft een belangrijke maatschappelijke functie, maar de budgetten zijn doorgaans bescheiden. Soms vinden wij het daarom leuk om zelf wat van de uitvoering te doen. Zeker als het gaat om klussen die we belangrijk voor het beeld of de beleving vinden, maar vrij complex (lees: kostbaar) zijn om door derden uit te laten voeren.
Hier mogen gedetineerden hun kinderen ontmoeten en wat tijd met hen doorbrengen. Het ‘bos-thema’ is gekozen als verwijzing naar het samen een wandeling maken.
Belangrijkste uitgangspunt was om van de kille, steriele wachtruimte een kindvriendelijke en prettige ontmoetingsruimte te maken. Voor kinderen is het vaak al moeilijk genoeg om een ouder in de gevangenis te hebben. Het complex binnengaan om, in dit geval, pappa te zien kan al een beladen of beangstigende ervaring zijn. We wilden daarom juist voor hen een fijne ruimte maken.
Naast ontmoetingsruimte is het ook een plek waar bezinningsbijeenkomsten voor gedetineerden worden gehouden. Ook daarvoor moet de ruimte vriendelijk zijn en een positief gevoel oproepen, maar mag het op dat moment niet aanvoelen als een ‘kind-ruimte’.Praktisch gezien moet de ruimte verder natuurlijk tegen een stootje kunnen en mogen er geen risicovolle elementen in te vinden zijn.
D.J. van Horssen, Pi2 Westzaan
"Beste Tanja, ik wil je nogmaals bedanken voor de prettige samenwerking met het ontwerp van de multifunctionele ruimte bij de PI2 in Westzaan. Het was niet alleen prettig maar ook jou creativiteit en productie heeft DJI en mij enorm geholpen bij het ontwerp van de ruimte, kindvriendelijk maar ook geschikt voor bijeenkomsten ed. Nadat jou bekend was aan welke eisen de ruimte moest voldoen met inachtneming van de regels in een gevangenis heb je een ontwerp gemaakt waar iedereen zeer tevreden over is, op een kleur na geen aanpassingen gedaan door de opdrachtgever.
Tijdens de voorbereidingen ben jij de afspraken die gemaakt zijn tijdens de bijeenkomsten voor 100% nagekomen, dat heb ik helaas vaak anders meegemaakt. Fijn ook dat je met het oog op de opleverdatum zelf nog ter plekke en in vakantietijd een laatste opleverpunt kwam verhelpen."
A.T. de Vreugd, Dienst Justitiële Inrichtingen
“Wat zijn de mogelijkheden om een kale wachtruimte die we niet gebruiken aan te passen naar een gezellige ruimte die multifunctioneel inzetbaar is en aan de beveiligingseisen voldoet….?
Samen met nog wat functionele eisen was dit zo ongeveer de opdracht die we aan het consortium (Pi2) in ons justitiële complex gesteld hebben. Pi2 heeft hiervoor HenNK in de arm genomen en daar zijn wij nog steeds erg blij mee.
Op basis van 1 startbijeenkomst heeft Tanja een ontwerp gemaakt waar we heel tevreden over waren en wat, op een paar details na, ook niet meer aangepast is. Daarnaast heeft Tanja ook een deel van het inkooptraject en de begeleiding t/m oplevering voor haar rekening genomen. We zijn niet alleen heel blij met het resultaat maar ook bijzonder tevreden hoe dit in samenwerking met alle partijen tot stand is gekomen. Zonder anderen tekort te doen durf ik wel te stellen dat het ons zonder Tanja niet gelukt was om tot dit resultaat te komen”.
Een centraal punt in de wijk waarin meerdere maatschappelijke instellingen gevestigd zijn. Daarom wilde de gemeente Haarlem dat er in dit gebouw een wijk- en ontmoetingscentrum kwam.
Dit vroeg dus om een zichtbare entree en we hebben deze daarom verplaatst en herkenbaar gemaakt. We verbeterden ook de routing en indeling binnen en de centrale hal kreeg licht en ruimte. Wat vroeger alleen verkeersruimte was, is nu ook ontmoetingsruimte.
De wijkkantine is vlakbij de entree gekomen, zodat je er direct binnen kunt stappen voor een maaltijd of een kop koffie. Het is met zo minimaal mogelijke ingrepen tot een welkome ruimte gemaakt.
Van leegstand tot prettige en levendige plek: buurt en andere doelgroepen vinden gemakkelijk hun weg naar da Vinci.
Opdrachtgevers hadden de droom om een plek te creëren die zo inspirerend is, dat er creatieve initiatieven en sociale verbintenissen ontstaan. Een transformatorhuisje uit de jaren dertig op het Hembrugterrein was de ideale plek om die droom waar te maken. Over de praktische uitvoering hadden zij nog weinig concrete ideeën. Aan ons de vraag om mee te denken over de potentie van het gebouw, met die droom in gedachten. Budget was er nauwelijks , maar toewijding des te meer.
Het transformatorhuisje was opgedeeld in kleine ruimtes zonder daglicht (zie in dit crowdfunding-filmpje ook hoe het was). Wij zijn begonnen met het binnenhalen van daglicht. Een groot deel van de muren werd weggebroken, er kwam een raam en een grote hoek-schuifpui. Het hoogteverschil binnen hebben we tot voordeel gemaakt: een podium met raptreden rondom als informele zitplaatsen.
Het basis-ontwerp is door de opdrachtgevers samen met een toegewijde groep vrijwilligers opgepakt: 1+1 werd meer dan 2, omdat iedereen ideeën inbracht. En daar was ook ruimte voor.
Als je zo’n historisch gebouw een nieuwe bestemming mag geven, wil je de kwaliteit van het gebouw bewaren. Het ruwe betonnen plafond bleef zichtbaar (Olivier Rijcken schilderde hierop zijn Dolers). Originele deuren werden behouden en er is veel gebruik gemaakt van sloopmateriaal. Zo kregen de radiatoren en de houten vloeren hier een tweede leven.
Het transformatorhuis is geen monument, maar is wel onderdeel van de historie van het Hembrugterrein. Daar hebben we steeds verbinding mee gezocht, in hergebruik van oude elementen en in detaillering.
